์NightMare ภาค เข็มทิศพิศวง

ก่อน..ฝันร้าย..จะมาถึง

                เอิ่ม...ผมจำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไร เท่าที่ผมจำได้นั้นผมพยายามลืมตาสีเขียวน้ำทะเลของผมแล้วมองไปรอบๆแต่ก็บอกได้ยากเพราะผมสั้นสีดำที่ยุ่งเหยิงของผมดันลงมาปิดตาเล็กน้อย เท่าที่ผมจะมองเห็นก็คือผมพบตนเองอยู่ในห้องสีขาวสี่เหลี่ยมเล็กๆเหมือนร้านหมอฟันแค่ไม่มีอุปกรณ์เท่านั้นเอง (พูดง่ายๆก็คือเป็นห้องสีขาวๆโล่งๆอะครับ) แล้วก็มีบานประตูสีเทาอยู่บานหนึ่งตรงหน้าผมห่างไปไม่กี่เมตรเอง

                ผมเริ่มขยับตัวไปมาแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะผมถูกใส่กุญแจมือไฝหลังติดเก้าอี้อยู่ แล้วผมก็เริ่มตะโกนออกมาว่า “มีใครอยู่มั๊ย ครับ!”  เสียงผมออกจะแหบๆเหมือนคอแห้ง แต่ก็ไม่มีใครตอบผมเลยซักคนเดียว 

                ผมเริ่มพยายามเอาตัวเองออกจากเก้าอี้บ้านี่ก่อน แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะกุญแจมือที่ติดแขนผมอยู่นั้นแข็งแรงสุดๆ ทำเอาผมปวดมือไปเลยเพราะออกแรงดึงมากไปหน่อย แต่ก่อนที่ผมจะทันรู้สึกตัวประตูบานสีเทานั้นก็เริ่มค่อยๆเปิดออกอย่าช้าๆ (เปิดเร็วๆเลยก็ได้ตูเสียว) หลังบานประตูนั้นเปิดออกสิ่งที่ผมเห็นคือ ผู้หญิงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมหลังจากที่เขาเข้ามาได้ก็รีบปิดประตู เธอเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ เธอมีผมยาวสีขาวบริสุทธิ์ (ผมเขาหงอกหรือไปย้อมมาอันนี้ผมไม่รู้นะ) ดวงตาเธอมีสีอเมทิสหลังแว่นตากรอบหนาสีดำซึ่งนั้นทำให้เธอเหมือนเป็นคนที่เศร้าสร้อยตลอดเวลา

                “เธอเป็นใครนะ” ผมถามไปด้วยน้ำเสียงแหบๆ แต่เธอก็ไม่ตอบพลางเดินมาใกล้ผมเรื่อยๆจนถึงหน้าผม “แล้วที่นี่ที่ไหน”

                “เราไม่จำเป็นต้องตอบนาย” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น (เย็นจนผมนึกว่าตัวเองอยู่บนยอดเขาเอเวอเรสต์เลย) ดวงตาสีอเมทิสหลังแว่นกรอบหนาสีดำนั้นถลึงตามองผมแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิมว่า “นายนั้นแหละที่จะต้องตอบเรามา”

                โอ้! คุณพระ!

                “เธอพูดเรื่องอะไรของเธอกัน” ผมกล่าวด้วยสีหน้าที่งุนงงแบบสุดๆ “เข้าเรื่องเลยดีกว่า เธอ-เป็น-ใคร”

                “ก็บอกแล้วไงว่าเราไม่จำเป็นต้องตอบนาย” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและด้วยสีหน้าที่นิ่งมากๆ จนเหมือนทั้งชีวิตเธอไม่เคยมีความสุขเลย แล้วเธอก็เอาหน้าเธอมาใกล้หน้าผม จนจมูกชนกันเลยทีเดียว แล้วเธอก็กล่าวว่า “จำที่เราเคยสัญญากันได้มั๊ย?”

                ตอนไหน วะ! ตอนนี้ระบบประสาทผมรวนไปหมด เท่าที่ผมจำความได้เหมือนไม่เคยมีความคิดไหนเข้ามาในหัวผมเลยแม้แต่นิดเดียว

                “แต่ถ้านายจำไม่ได้ก็คงไม่แปลกหรอกนะ” เธอบอกผมพลางยกมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นมาจับที่หัวผมตรงขมับขวาและขมับซ้าย ที่หน้าตกใจที่สุดก็คือมือของเธอคนนั้นที่ยื่นมาจับหัวผมเป็นมือที่มีแต่กระดูกและมีออร่าสีเท่านิดๆ “เอาละ ที่ฉันต้องทำแบบนี่ก็เพราะนายจำอะไรไม่ได้เลยนะ”

                พอเธอพูดจบ เธอก็เริ่มออกแรงกดที่มือซึ่งนั้นทำให้ผมรู้สึกปวดหัวมาก (ความรู้สึกเหมือนโดนจิกหัวอะครับ) แล้วภาพต่างๆก็เริ่มไหลเข้ามาในหัวผมมากมาย ภาพที่ผมเห็น มีทั้ง ภาพคนจมน้ำ คนที่ถูกยิงกลางแสกหน้าและภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็คือภาพคนที่กำลังจะกระโดดตึกตาย ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะดับไปและก่อนที่ผมจะหมดแรงจนตาไม่สามารถลืมได้ ผมได้ยินเสียงเธอคนนั้นพูดออกมาเบาๆซึ่งได้ยินยากมากจนผมแปลออกมาได้ก่อนผมจะหมดสติไป

            “แล้วก็อย่าตายกลับมานะ...ไนท์”